รู้มั้ย ในชีวิตของผู้หญิงอย่างเราๆ เป็นเจ้าหญิงเพียง 20 ปี เป็นราชินี 1 วัน
เป็นนางสน ม 10 เดือนและยัง เป็นแม่นม ไปทั้งชีวิต และนี่แหละ คือทั้งชีวิตของลูกผู้หญิงล่ะ
เธออุ้มลูกด้วย ทำกับข้าวไปด้วย ซักผ้าไปด้วย เธอใช้มือที่เต็มไปด้วยฟอง ของผงซั กผ้าป าดเหงื่อที่ไหล
แล้วบอกกับตัวเองว่า รอสักวันเมื่อลูกของแม่โตขึ้นมา ฉันก็คงจะได้พักบ้างนะ แล้วพอลูกของเธอเริ่มเรียนในระดับประถม
แต่เธอนั้นกลับยุ่งมากกว่าเดิมซะอีก นอกจากงาน ที่ต้องทำเธอต้องคอยดูเขาว่า ลูกคบเพื่อนยังไง เป็นยังไงบ้าง
เพื่อนคนนั้นของลูกเรา เขาจะเป็นคนดีไหม วงเวียนชีวิตของเธอ วกไปวน มาอยู่กับที่บ้านที่โรงเรียน ที่ทำงาน ตลาด ลูกและสามีของเธอ
คือ ทางช้างเผือก และเธอคือโลกทั้งใบ พอลูกของเธอโตพอ ที่จะเข้าอนุบาล หลังจากส่งลูก
เธอก็ยังคงไปจ่ายตลาด กลับมาทำงานที่ค้างไว้ตั้งแต่เช้าจรดบ่าย เป็นอย่างนี้ไปทุกๆ วัน
แล้วตอนอุ้มลูกน้อย กลับบ้าน เธอบอกกับลูกน้อยว่า ถ้าลูกแม่นั่งรถไปโรงเรียนเองได้ แม่คงจะไม่เหนื่อยมาก
แม่คงจะได้พัก แต่ว่าเธอคงไม่รู้ตัวว่า ริ้ วรอยเริ่มปรากฏบน ใบหน้าของเธอ
นี่แหละ ผู้หญิง แก่เพราะสาเหตุนี้
แล้วพอลูกเติบใหญ่ ออกเรือนจากไป มาบัดนี้ เธอได้แต่ถอนหายใจ ถึงเวลาแล้วสินะที่ฉันจะได้พักผ่อนบ้างกับเขาบ้าง
แต่ก็นะ ฟั นเริ่มโย ก หูเริ่มตึ ง ตาเริ่มฝ้ าฟ าง ไม่อาจฟังเพลงเพราะในอดีตได้ มองอะไรที่สวยงาม เป็นภาพเบลอเหมือนกันไปหมด
ไม่เหลือสิ่ง ที่ศิวิไลซ์เลย เธอรอให้ลูกโต รอให้ลูกจบมหาลัย รอให้มีงานทำ รอให้มีครอบครัว แต่เธอบอกกับตัวเองว่า
รอสักวันฉันคงได้สบาย แต่ว่าเวลานั้น กลับเป็นผู้พร า กความอ่อนเย าว์ของเธอไป ทิ้งไว้แต่รอยย่ น ไ ฝ ฝ้า กระ
ลูกที่ออกเรือนไปนั้น กลับมาเยี่ยมเธออีกครั้ง แล้วพร้อมกับเด็ ก ตัวน้อย ชีวิตเธอเริ่มยุ่งมีชีวาขึ้นอีกครั้ง
เด็ กน้อยไม่ได้เรียกเธอว่าแม่ แต่เรียกเธอว่า ย่ า และย าย เธอรักสามี รักลูก รักหลาน แต่เธอ แทบจะไม่สนใจและรักคนๆ หนึ่งเลย
ใครคนนั้น คือใคร รู้มั้ย ก็คือตัวของเธอเองไงล่ะ เธอก็ไม่เคยรักตัวเองเลยใช่ไหม หญิงสาวเอ๋ย จะรักตัวเธอเองได้เมื่อไหร่กัน
คุณสามีและลูกๆ ทั้งหลาย รักเธอให้มากนะ อย่ าปล่อยให้เธอ แก่ลงโดยคุณ ไม่เคยใส่ใจเธอเลย
ขอขอบคุณ นุสนธิ์บุคส์
