เรื่องมันมีอยู่ว่า มีแม่หม า กับลูกหม า อยู่ด้วยกัน และลูกหม า ก็ถามว่า
แม่จ๋า ทำไม? แม่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย เพราะอะไรหรือ เราโตขึ้นคนที่รักเรามันน้อยลงหรอแม่
ลูกหม าถามแม่ว่า “พอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงหรอ”
แม่จึงตอบไปว่า “ไม่หรอกลูก!” เพราะ “เมื่อเราโตขึ้น เราจะเหลือคนที่รักเราจริงๆอยู่ไม่กี่คนไง”
“เราจะมากที่คุณภาพ หาใช่ที่จำนวน” และอีกอย่างคือ “เวลาจะคัดสรรคนที่เหมาะไว้กับเรา”
“หากเป็นมิตรก็จะเป็นมิตร ที่มีคุณภาพ รักเราจริงๆ” และ “หากเป็นศั ต รู ที่เหลือ
ก็จะเป็นศั ต รูที่จะเป็นแร งผลักดัน ให้เราสู้เพื่อก้าวหน้าต่อไป” ลูกหม าถามแม่ต่ออีกว่า
“แล้วถ้าวันใด ห นูโตพอที่จะเลือก ทางเดินเองได้แม่จะทิ้งห นู ไปไหม?”
แม่ตอบว่า “เมื่อวันหนึ่งห นู เลือกทางเดินได้ แม่ก็ยังจะคอยอยู่ข้างๆ เหมือนเดิมนั่นแหละลูก”
“แต่หากห นูโตขึ้น ห นูก็ต้องหาใครสักคน มาเดินข้างกาย และแม่ก็จะถอยมาวิ่งข้างหลังของลูกเอง”
“แต่แม่ ก็ยังคงเฝ้ามองห นู จนวันหนึ่ง ที่แม่วิ่งไม่ไหวนั่นแหละลูก”
“เมื่อแม่ไม่ไหว แม่ก็จะหยุด และมองดูห นู ต่อไป จนวันหนึ่งที่แม่ต้องจากไป”
“และวันนั้นแม่ก็ยังจะวิ่ง อยู่ในใจของห นู ตลอดกาลนะลูก”
เพราะชีวิตคือการก้าวไปข้างหน้าแต่ห นู จงจำไว้ว่า การก้าวไป จะมีคุณค่า
เราจะต้อง ไม่ลืมคนข้างหน้า หรือแม้แต่ข้างหลัง เพราะนั่นเป็นพลั งทั้งหมด
ที่คอยผลักดันให้ก้าวไปพร้อม กับพลังของตัวห นู เองนะ และยิ่งโตขึ้น มันก็จะยิ่งเดินลำพังมากขึ้น
ยิ่งสูงยิ่งรู้ว่า คนที่เดินร่วมทางกับเราค่อยๆ หายไปทีละคน สุดท้ายแล้วเราจะพบว่า
เพื่อนที่ดีในชีวิตเรา ก็คือตัวเอง ฉะนั้นจงแยกให้ออก “ระหว่างมิตร กับผลประโยชน์”
สิ่งที่หาย ากที่สุดคือความจริงใจ น้ำทะเลอาจทำให้รอยเท้า ของเราจางหายไป
แต่น้ำทะเลนั้น มันไม่อาจทำให้เราลืมว่าเรามาจากไหน แม่หม า ตอบและยิ้มให้ลูกหม า
ด้วยความรัก ที่เต็มเปี่ยม ลูกหม าไม่ตอบอะไร แต่เดินช้าลง ? แม่หม าสงสัยจึงถามว่า
“ทำไมเดินช้าจังล่ะลูก” ลูกหม าส่งยิ้มให้แม่ ก่อนตอบไปว่า “ก็ห นู อย ากมีเวลาเดินกับแม่นานๆ”
ขอบคุณ Bi t c o re tech
